Sorguda | Şiir

Ayazlı bir sabaha kalktığında
Bitmiş bir sorgunun utancıyla
Öldürmeye ant içmişti
Nice sözler vermişti

Uzadıkça uzadı saçları. Kazağının kollarına gizlediği ellerini kavuşturdu birbirine. Tam karşısındaki maviye çalan duvarı izliyordu. Yine olmadı. Yine yapamadı.

Bekaretini verdi sorgu gecelerinin birinde
İstila edildi bedeni
Elleri bağlıydı gözleri de
Tanırdı yine de nefretin sahibini

Yalın ayak yürür gibiydi kalabalık sokakta evine varmaya çalışırken. Peki, ne diyecekti ailesine? Nasıl anlatacaktı korkunun ve nefretin sesini onlara? Vatan diyordu yumruğu indiren adam, vatan nefretin erkeklik organıydı şimdi. Ölüm değildi korkutan yok, ölüm nedir ki? Bir anlık yokluk derdi sorsam. Korku, esir almak istiyordu, sahip olmak istiyordu. Korku, bir coptu belki de bir tahta parçası şimdi.

Düştü yola bir başına
Savruldu
Ölüleri hatırladı
Yanlış dedi
Daha en başından yanlış

Küfre bulaşmış bir odada ülkenin kutsallarını dinletiyorlardı. Nefretin sahibi, erk olmanın gururuyla bağırıyordu. Kahkaha atıyordu bazısı. Çıplak bedeni küçülmüştü. Bu utanç fazlaydı, çok fazla. Tanrıyı aradı gözleri. Neredeydi bu ilgisiz ve saygısız varlık? Neden yoktu, bedenine saplanan mateme neden engel olamıyordu? En sevdiğinden esirgediği ilahi düşleri kirletildi.

Ah kör yalnızlık
Çare değil ne ölüm ne de öldürmek
Şarap ister boş bardaklar
Olmasın geride kalmalar

Azaldı. Yavaş yavaş azaldı. Nefretin sesini bir kafede tanımıştı. Takip etmişti. Çocuklarına sevgiyle dokunuşunu izledi. Tekrar tekrar düşündü. Kazağının kollarına gizlediği ellerini kavuşturdu birbirine. Tam karşısındaki maviye çalan duvarı izliyordu. Sesi boğmak istiyordu. Yine olmadı. Yine yapamadı. Belki dedi, belki hatırlar…

08.12.16 tarihinde Yeni Papirüs’te yayımlandı.