#ModelEvren #Sinestezi #KaraDua #Matem #KutsalKitap #ZarîhMantraları #ArınmanınSesi
Selamlaşmanın ardından, görevli iki yabancıyla birlikte kıkırdayarak şakalaşmaya başladım. Filkent Ailesinin iğreti suratları daha beter halde bize dönüktü. Diğer masadaki kadın yabancının sesiyle hepimiz o yöne baktık.
İlk sevkiyatın Feslikan’a ulaşmasıyla kendileri gibi robot olan katırların sırtlarında yüklü olan malları gören Robokolik hınzırca gülümsedi. “Derhal işlemlere başlayın, bir tane ürün bile boşa gitmesin. Kumlucalı Ceyhun’a haber iletin, canı ne zaman isterse gelsin bizdeki emanetlerini alsın.” dedi.
Kozmonotlar uzay aracına çıkan dar koridorlarda aileleriyle birlikte ilerliyorlardı. Bütün Dünya halkları, canlı yayın araçlarından akan görüntülerle onları izliyorlardı.
Her şey bir anda başladı. Bu gece birkaç bira içip bilgisayar başında zaman öldürmek gibi süregelen bir plana sahiptim. Yalnızlıktan kıvrım kıvrım kıvrananlarınızın çok iyi bileceği gibi, dairemin kapısından girdiğim anda dünden, belki de önceki dünden, kalan bulaşıkların kokusu haricinde bir şey tarafından karşılanmadım.
Tesise gelişimizin ikinci ayında gerçek birer işkolik olmuştuk. İhtiyacımız olan ne varsa en kısa zamanda temin ediliyordu. Beşinci yılın sonunda kendi laboratuarımızdaki çalışmalarımızı neredeyse bir insan yaratabilecek kadar ilerletmiştik.
Nadéa’nın sesinde bulduğu huzuru bir daha hissedemeyecek olmasına içerlenen komutan derin bir kasvetle titredi ve ”Anladığıma emin değilim, beni de götür lütfen, yanına al…” demek istedi ama sözler boğazında düğümlendi.
Ölüm haberi, saniyenin milyonda biri kadar bir zamanda modelin tüm sahipleri tarafından duyuldu.
Bir kurtuluş yolu bulmalıydım acıyla kıvranan ruhuma. Günler geceleri ya da tam tersi geceler günleri kovaladı durdu. Bir sabah uyandım ve kararımı verdim. Ortada bir suç örgütü vardı, suçunu kanıtlamakta zorlanacağınız türdün bir suç örgütü… Onların dilinde her şey kitabına uygun yapılmıştı. Ben de öyle yapacaktım, evrimsel sürecin hangi aşamada olduğunu anlamıştım artık.
Son cinayetimin üzerinden beş yıl geçti. İşler eskisi gibi yürümüyor artık. Beş yıl önce ifadesi alınan yüz kadar kimseden sadece birisiydim. Bunca zaman geçmesine rağmen cinayetim aydınlatılamadı ancak bugün bile son işimin, basında en çok konuşulan konulardan bir tanesi olması gibi bir gururu taşıyorum benliğimde.
Lanet bir uğultu üzerine doğru geliyordu. Boşa geçirilmiş hayatını düşündü. Nesneler parlamaya ve canını yakmaya başladı. Gözleri bu tarifsiz şey karşısında kısıldı ve yenik düştü. Kendi etrafında yarım tur döndü, bir şeylere tutunmak istercesine bedenini ileri doğru ittirdi ve ne yazık ki yere düştü.
Kapıya daha da yaklaştım. Kapıyı hafifçe tıklatacaktım ki… Koridor boyunca özenle serilmiş kırmızı renkli halının yumuşaklığına odaklandım. Richard Clayderman’ ın Mariage d’amour’ u çalıyordu şimdi beynimde. Anne karnında uyumakta olan bir bebeğin huzurunu veriyordu bu şarkı.
Zaman düşlerimi gerçek kılma zamanı! Zaman varlığımı özgür kılma zamanı! Zaman sonsuzluğa hükmetme zamanı!
Buna dayanamıyordum. Artık başka bir şeye dönüşmeye başladığımı hissediyor, bu yükü taşımakta zorlanıyordum.
Taş duvar. Pencere yok. Karanlık. Nem. Sessizlik. Ellerim arkada, avuç içlerim birleştirilmiş, bağlı. Ayaklarımın arasındaki kalın tahta ayak bileklerime bağlanmış. Ağzımda tadı ve kokusu iğrenç bir bez parçası! Tepindim, çığlık atmayı, kaçmayı denedim, şaşkındım. Ölüm korkusu berbattı, buna dayanamazdım. Boğazım yırtılmış gibiydi, susuzluktan ölmek üzereydim.
O özel değildi. Tam anlamıyla sıradandı ve beni rahatsız eden de bu oldu. Herhangi bir şey olabilirdi ama zayıf ve ahlaksız sürünün bir neferi olamazdı, buna dayanamıyordum. İçeri girdi ve saçlarına dokundu, cam kenarına biraz daha kaydım ve o küçümseyen bakış yanıma oturdu. Pek çok şey yapabilirdi bunu ama bana yapmamalıydı, böylesine şiddete açken ve ellerim titriyorken…
Gün ağarmak üzereyken, sürünerek çıktım yatağımdan. Hızlıca bir şeyler atıştırdım ve taksi çağırdım. Taksi gelene kadar röportaj için kullanacaklarımı çantama tıkıştırdım ve sokağa attım kendimi.
